چرا اهمال کاری می کنیم؟ - مجله ستاره

به گزارش ترجمان علوم انسانی به نقل از نوتیلوس در ادامه این مطلب آمده است: دیدگاه پارفیت حتی بین فیلسوفان نیز مناقشه انگیز بوده است. اما روان شناسان اندک اندک دارند به این حقیقت پی می برند که شاید این دیدگاه دقیقاً نگرش ما را نسبت به تصمیم گیری های خودمان توصیف می نماید: واقعیت این است که ما به خویشتنِ آیندۀ خود همچون یک بیگانه می نگریم. اگرچه ما به طرزی گریزناپذیر در سرنوشت فردی شریک خواهیم بود که یک دهۀ بعد، یک ربع قرن بعد یا بیشتر به آن تبدیل خواهیم شد، اما این فرد برای ما ناشناخته است.

این امر توانایی ما را در انجام انتخاب های خوب از طرف آن خویشتن ها، که البته از طرف خودمان است، سلب می نماید. آن تصمیم های امیدبخش و درخشان را در شروع سال نو در نظر بگیرید. اگر شما کاملاً خود را در فراموش کردن آن تصمیم ها محق می دانید، شاید بدین دلیل باشد که احساس می کنید آن تصمیم ها را کس دیگری گرفته است.

هال هرشفیلد، استادیار دانشکدۀ کسب وکار استرن در دانشگاه نیویورک می گوید: این نوعی تصور عجیب و غریب است. ما در سطح روان شناختی و عاطفی واقعاً به خویشتنِ آیندۀ خود چنان می نگریم که گویی فردی دیگر است.

هرشفیلد و همکارانش با استفاده از اف. ام. آر. آی به مطالعۀ تغییرات فعالیت مغز در مواقعی پرداختند که آدم ها شرایط کنونی خود را در نظر می گیرند و به آیندۀ خود می اندیشند.

آن ها به مطالعۀ دقیق دو ناحیه از مغز به نام های کورتکس پیش پیشانی میانی3 و کورتکس سینگولیت دمی قدامی4 پرداختند که بیشتر هنگامی فعال هستند که فرد دربارۀ خودش می اندیشد، تا هنگامی که به فردی دیگر می اندیشد. آن ها دریافتند که این دو ناحیه هنگامی که افراد به شرایط امروز خودشان می اندیشند، در مقایسه با هنگامی که به خودشان در آینده می اندیشند، با شدت بیشتری فعال می شوند. خویشتنِ آیندۀ آن ها مانند کسی دیگر احساس می گردد.

درواقع، فعالیت نورونی آن ها هنگامی که خودشان را در یک دهه بعد توصیف می نمایند مانند هنگامی است که مت دامون یا ناتالی پورتمن را توصیف می نمایند؛ و افرادی که بیشترین تغییر فعالیت مغزی را هنگام صحبت دربارۀ خویشتنِ آیندۀ خود نشان می دهند آن هایی هستند که، با کمترین احتمال، سود اقتصادی بلندمدت فراوان را بر سود فوریِ اندک ترجیح می دهند.

امیلی پرونین، روان شناس دانشگاه پرینستون، در پژوهش هایش به نتایجی مشابه دست یافته است. پرونین و تیمش در مطالعه ای در سال 2008 به دانشجویان می گویند که قرار است در آزمایشی دربارۀ نفرت شرکت نمایند که در آن باید معجونی ساخته شده از سس گوجه فرنگی و سس سویا را بنوشند. آن ها به دانشجویان می گویند که هرچه آنان، خویشتن های آیندۀ آنان یا دیگر دانشجویان بیشتر از این معجون مصرف نمایند بیشتر به سود علم خواهد بود.

دانشجویانی که به آن ها گفته می گردد که باید این معجون نفرت انگیز را همان روز بنوشند متعهد می شوند که دو قاشق سوپ خوری مصرف نمایند. اما دانشجویانی که خویشتن های آیندۀ خود (در ترم بعد) یا دیگر دانشجویان را متعهد به شرکت در آزمایش می نمایند می پذیرند که به طور میانگین نیم فنجان بنوشند. پرونین می گوید که ما به خویشتنِ آیندۀ خود چنان می اندیشیم که به دیگران می اندیشیم: به صورت سوم شخص.

گسستگی بین خویشتن کنونی ما و خویشتنِ آیندۀ ما پیامد هایی جدی برای چگونگی تصمیم گیری هایمان دارد. ممکن است که اهمال کاری را انتخاب کنیم و بگذاریم نسخه ای دیگر از خویشتن ما از پس مسائل یا کار ها برآید. یا می توانیم، همانند مثال پارفیت دربارۀ پسر سیگاری، بر آن نسخه ای از خویشتن خود تمرکز کنیم که لذت می برد، و خویشتنی را که هزینه می پردازد نادیده بگیریم.

اما اگر اهمال کاری یا مسئولیت ناپذیری می تواند از پیوند سست شما با خویشتنِ آیندۀ خودتان سرچشمه بگیرد، شاید تقویت این پیوند راهکاری مؤثر برای این مشکل باشد. این دقیقاً شگردی است که بعضی پژوهشگران دارند در پیش می گیرند.

آنه ویلسون، روان شناس دانشگاه ویلفرد لوریر کانادا، ادراک افراد از زمان را دستکاری می نماید: او جداولی زمانی را به آزمایش شوندگان ارائه می نماید که طوری مرتب شده اند که باعث می گردد رخدادی آینده، نظیر تاریخ تحویل یک مقاله، یا بسیار نزدیک به نظر برسد یا بسیار دور.

ویلسون می گوید: استفاده از جدولِ زمانیِ طولانی تر باعث می گردد که افراد پیوند بیشتری با خویشتنِ آیندۀ خودشان احساس نمایند. این امر، به نوبۀ خود، دانشجویان را برمی انگیزد تا تکالیف خود را زودتر انجام دهند، و خویشتنِ سرانجام ترمِ خودشان را از استرس انجام کار در دقیقۀ نود نجات دهند.

هرشفیلد بیشتر رویکردی مبتنی بر فناوری های پیشرفته را برگزیده است. او و همکارانش، با الهام از کاربرد تصاویر برای برانگیختن افراد به انجام یاری های خیرخواهانه، آزمایش شوندگان را به یک اتاق واقعیت مجازی می برند و از آن ها می خواهند به یک آینه نگاه نمایند. آزمایش شوندگان یا خویشتن کنونی خود را می بینند یا تصویری از پیری خودشان که به روش دیجیتالی ترسیم شده است. هنگامی که از اتاق بیرون می آیند، از آن ها می پرسند که چگونه 1000 دلار را خرج خواهند کرد. آن هایی که تصویر پیری خودشان را می بینند، در مقایسه با کسانی که تصویر کنونی خویش را می بینند، می گویند که دو برابر در حساب بازنشستگی خود پس انداز می نمایند.

شاید این خبر مهمی برای بخشی از مؤسسات اقتصادی باشد. آلیانتس، غول صنعت بیمه، هزینۀ پروژه ای آزمایشی را در غرب میانۀ آمریکا می پردازد که در آن تیم هرشفیلد هنگامی که کارمندان دولتی بخشی از حقوق خود را به مستمری بازنشستگی اختصاص می دهند، تصویر پیری شان را به آن ها نشان می دهند.

مریل اِج، واحد کارگزاری آنلاین بانک آمریکایی مریل لینچ، این رویکرد را، به روش آنلاین، با خدمتی به نام بازنشستگیِ چهره پیش گرفته است. تک تک تصاویرِ دهه به دهۀ فرد در آینده با پیش بینی های تکان دهندۀ هزینۀ زندگی و پیشنهاداتی برای سرمایه گذاری در سال های طلایی عمر فرد همراه است. هرشفیلد هم اکنون دارد دربارۀ این امر پژوهش می نماید که آیا تصاویر شبیه سازی شده می تواند به افراد یاری نمایند تا وزن خود را کاهش دهند یا خیر.

البته، شیوۀ برخورد ما با خویشتنِ آیندۀ خودمان ضرورتاً منفی نیست: ازآنجاکه ما به خویشتنِ آیندۀ خودمان به سان فردی دیگر می اندیشیم، تصمیم گیری ما دربارۀ او چگونگی برخورد ما با دیگران را بازتاب می دهد. هرچند پسر سیگاریِ مثالِ پارفیت بدون هیچ فکری سلامت خویشتنِ آیندۀ خودش را به خطر می اندازد، دیگران ممکن است به روشی متفاوت عمل نمایند. هرشفیلد می گوید: حقیقت این است که ما همواره، در روابط انسانی مان یا در ازدواج هایمان، برای دیگران ازخودگذشتگی می کنیم. بنابراین، جنبۀ مثبت گسستگی ما از خویشتنِ آیندۀ خودمان آن است که این امر دلیلی دیگر برای تمرینِ خوبی کردن به دیگران است. یکی از این دیگران هم ممکن است شما باشید.