سفرنامه هنگام: هنگام شدن و هنگام ماندن - مجله ستاره

فصل اول: برنامه سفر

حدود اوایل اسفند 99 بود که قرار بود برای ساخت ویدیو کلیپ موزیک انوشا راهی جنوب شیم. کجاش معلوم نبود! مام که مثل همواره ریلکس رفتیم بلیط قطار بگیریم که بریم سمت جنوب.

انوشا و حامد سفرشونو یک ماه بود آغاز نموده بودن. از ایرانشهر، زاهدان و چابهار آغاز نموده بودن و همین طور قرار بود نوار پایینی نقه رو تا پارسیان برن. این حین قرار بود اون تایم هرجا بودن، مام بهشون بپیوندیم؛ هم برای سفر و هم ساخت اون ویدئو.

خلاصه داشتم می گفتم؛ رفتیم بلیط بگیریم دیدیم ای داد!

مگه بلیط قطار گیر میومد؟ حتی اون واگن های گرون لاکچری هم یک دونه بلیط نداشت. نگو اسفنده و آخرین روزها برای سفرهای مجذوب کننده جنوب.

این مدت هم به لطف بلاگرای اینستاگرام دیگه حتی منطقه ها بکر جنوب هم جای سوزن انداختن نبود. حالا جدا از اینکه ما دنبال یک جای بکریم واسه کار ضبط و یک هفته فارغ ز جهان شدن.

با این شلوغی دیگه کم کم داشتیم قید سفر جنوب رو می زدیم.

خلاصه به بچه ها پیغام دادیم که نمی تونیم بیایم پیشتون و نتونستیم بلیط پیدا کنیم.

چند روز گذشت.

من دیوونه دریای جنوبم. تماشا استوری های انوشا که روی عکس دریای چابهار منشن می شدم، ابراز دلتنگی دوستامون و جای خالیمون…منم غصه و آه و دل موندن اونجا.

دیگه طاقت نیاوردم و به هامون گفتم: می شه با ماشین بریم؟!

هامون هم پایه سفر و برآوردن خواسته من به هر قیمتی!

اولش گفت: شهرزادواقعا می گی؟ماشین؟! آخه خیلی راهه ها!

هامون دید من کوتاه بیا نیستم گفت: خب باشه بریم، اما دیگه نمی تونیم ویدئو رو بگیریما. من آفیش تجهیزاتو کنسل کردم و به بردیا و کامران گفتم کنسله کار. اونا هم جای دیگه قرار ضبط گذاشتن.

گفتم: خودمون بریم اشکال نداره. من دلم دریا می خواد، اونم جنوب.

ما هم که اوایل نامزدبازی بودیم و حرفمون حسابی برو داشت. قرار شد راهی شیم، البته نه دوتایی، با قرقی، رها و دیمن!

خب قرقی رو اول معرف حضورتون کنم که پایه سفر همیشگی ماست.

با پراید سفید مدل 89مون که با همون کل ایرانو گشتیم، حرکت کردیم. دروغ نگم دیگه نصف ایران رو ما باهاش خاطره داریم.

فک کنید بریم جنوب با پراید! از کجا؟ از تهران!

خب برسیم به رها. یار همیشگی من، خواهر کوچیکه. به قول مامانم رها همواره مثل جوجه دنبال توست، هر جا که بری، البته که خواهر واقعی نیستیم، اما مثل خواهریم.

مدرسه اش که تموم شد، اومد پیشم سرکار و از بچگی هم باهم بودیم.

و دیمن…

نگم از دیمن براتون که یک هاپوی یک ماهه که تقریبا ده روزی می شد اومده بود پیش ما که داستان من و دیمن رو مفصل وقت شه براتون می گم.

و ما چهار تفنگ دار به سمت جنوب حرکت کردیم.

خواستیم راه بیفتیم زنگ زدیم به بچه ها و گفتیم میایم که ببینیم کدوم شهر رسیدن.

بعد از کلی جیغ و هورای انوشا و من گفت: ما داریم می ریم جزیره هنگام.

و مام راهی شدیم.

فصل دوم: راه مرا می خواند

اولش با کلی ذوق و هیجان تو راه و خرسند از این که بالاخره بله…راه ما را خواند.

غافل از اینکه وای…راه آنقدر طولانی!

تو مسیر جاده هم که هر یک ساعت یک بار باید می ایستادیم . دیمن رو می بردیم گلاب به روتون دستشویی.

دیمن هاپوی بیست روزه ما که بخوام بیشتر در موردش بگم، هامون از دست یک معتاد نجات داده بودم و آورده بود پیشمون و ما هم با خودمون همسفرش کردیم.

اونم کجا؟جنوب!

شهربه شهر رفتیم و فکر می کنم حدود 36ساعت تو راه بودیم تا برسیم بندرعباس…

صبح ساعت 9 بود که رسیدیم بندر.

اولین کاری که کردیم، از یک چرخی فلافل گرفتیم اونم فلافل بندری…نگم براتون که هر چی فلافل قبل اون سوءتفاهم بود.

فصل سوم: مقصد

ماشین رو روی لنج گذاشتیم وخودمونم سوار لنج به سمت قشم.

اونجا هم یک چند کیلومتری رفتیم و رسیدیم یک بندر دیگه. ماشین رو پارک کردیم و رفتیم سوار قایق شدیم به سمت هنگام.

تو قایق که بودیم حامد زنگ زد و گفت: معصومه دارید میاید، از سوپری جزیره این وسایل رو خریداری کنید.

منم گفتم: باشه

خیال کردم خیلی عادی بچه ها گفتن سر راه خرید کنیم. نمی دونستم اوضاع از چه جریانه!

خریدهارو کردیم. بعد با موتور چرخی باید می رفتیم ساحل قیر که بچه ها بودن.

کلی چمدون، ساک و وسایل رو بار موتور کردیم و سوار شدیم. رسیده بودیم.

راننده سه چرخه مرد جنوبی خوش رو و خوش زبون که تا اونجا برامون آواز خواند و کلی سربه سرمون گذاشت، نامش اسد بود.

با اینکه سنش بیست وخورده ای بیشتر نبود، اما بچه ده ساله داشت.

تو مسیر که حدود بیست دقیقه ای طول کشید، از خاک قرمز، دریایی که پر از نور بود، آسمون آبی، درخت های بزرگ و کلی آهو که جنوبی ها بهش می گن جبیر رد شدیم.

اولین جبیر رو که دیدیم، انقد ذوق و سروصدا کردیم که خدا می دونه. وایمیستادن تو چشمات نگاه می کردن و بعد می دویدن و می رفتن.

اسد گفت: این هم مقصد شما ساحل قیر! خواستید برگردید یا چیزی از مغازه خواستید این شماره من!

بعد از بیست دقیقه سواری و حرف اسد تازه فهمیدم جریان از چه قرار بود و چرا بچه ها خواستن خرید کنیم.

فصل چهارم: ملاقات

با کلی ساک و خسته بعد از 36ساعت راه رسیدیم به بچه ها.

حامد و یک پسر قدبلند که سر تراشیده، رکابی گشاد مشکی و یک دستمال پیچ خورده دور سرش با شلوار خیلی گشاد که نامش میلاد بود، اومدن سمت ما و بردنمون پیش بقیه بچه ها.

فصل پنجم: آغاز ماجرا

تا رسیدیم دیمن رو که از باکس درآوردیم، کلی خاطرخواه پیدا کرد و از بغل بچه ها بیرون نمیومد. من و انوشا کلی هم رو بغل کردیم و با صدای پر از مهری گفت: بالاخره اومدی معصومیاااان

گفتم: آری.

جایی که اومدیم، یک راه سنگی درست نموده بودن بین درختان و یک فضای بزرگ خالی که سه تا چادر زده بودن اونجا. ما هم چادرمون رو همون بغل بچه ها زدیم.

روی چادرها و درخت ها ریسه های نور آویزون شده بود و چندتا راه با سنگ های سفید درست شده بود. بین دوتا درخت تور تابی وصل شده بود. روی یک درخت هم یک دریم کچر با آویزهای صدف آویزون بود.

از اون سمتت یک کم می رفتی جلو دریا بود، دریای آبی آبی آبی، با یک آسمون آبی تر و صاف.

یک لحظه حس کردم خستگی تو بدنم نیست و ذهنم آروم آروم آرومه.

کنار چادرها آتیش به راه بود و روش یک قابلمه که بوی برنجش کل فضا رو پر نموده بود

هنوز وسایل هارو کامل تو چادر نبرده بودیم که حامد گفت: بچه ها بیاین ناهار!

و تو ظرف هر کی براش از روی آتیش برنج و میرزاقنامی کشید. نگم از اون مزه که تا حالا هیچ غذایی به اون مزه نخورده بودم.

همین الان که دارم می نویسم، دلم میرزا قنامی و برنج آتیشی خواست اونم تو هنگام.

فصل پنجم: هنگام

نزدیکی غروب بود، نشسته بودیم رو ییک صخره لب دریا.

خورشید نارنجی ترین حالت ممکن رو داشت و نورهای طلاییش رو تو موج ها انداخته بود. انگار که دخترک زیبا که این چنان دریا رو قشنگ نموده بود، خورشید بود نامش.

لحظاتی چنان محو دریا و غروب شدم که انگار توی جهان تنها منم و دریا.

هیچ صدایی نمی شنیدم. هیچ چیزی نمی دیدم. اونقدر دریا آروم و زیبا بود که منو با خودش برد. تا تاریکی هوا ساحل بودیم و بعد رفتیم به سمت چادرهامون.

پسرها که رفته بودن چوب جمع کنن برا آتیش، از اون دور داشتن میومدن با یک کنده بزرگ که چهار نفری هم به زور می شد آورد. آتیش رو به راه کردن و شام رو آماده کردیم.

بعد شام میلاد از کمپ اون ور جزیره اومد پیشمون و گفت: بیاین بریم قبیله ما.

قبیله؟

تو ذهنم این سوال رو پرسیدم و جوابی نداشتم.

راهی شدیم و رفتیم اون سمت جزیره. تو راه فقط به آسمون نگاه می کردیم که انگار رو زمین بود. اونقدر ستاره داشت که نمی شد شمرد.

اون ناحیه کویری بود و درخت ها زیاد نبودن. تا دل آدم بخواد آسمون بود و نور. یک قسمت آسمون روشن تر بود و اون سمت تاریک تر و پرستاره تر.

تقریبا ده نفر بودیم و آوازخون داشتیم می رفتیم قبیله میلاد اینا.

رسیدیم اونجا.

به بهشت دیگه ای که میلاد، فرحناز و بچه های دیگه ساخته بودن. یک راه روشن با ریسه های نور، کلی صدف و سنگ زیبا که به شکل های مختلفی در اون بود و کلی اسباب و اثاثیه که با چوب خودشون ساخته بودن.

میلاد شش ماه بود اونجا تو این کمپ زندگی می کرد.

بهرام و فرحناز هم چهار ماه بود که تو هنگام بودن و همینطوری اون یکی یک ماه اون یکی سه ماه.

خیلی برام عجیب بود که مگه سفر نیومده و خونه زندگی ندارن. کم کم همه سوال هام جواب داده شد تو اون چند روز.

رسیدیم و با بچه ها خوش وبش کردیم و نشستیم دور هم. بیست نفری بودیم و کم کم بهمون باز اضافه می شد. یکی از بچه ها سازش رو درآورد. سه تار رو آغاز کرد و اون یکی تنبک، اون یکی یک ساز محلی و میلاد هم آغاز کرد به خوندن.

و بعد همه با هم آغاز کردن خوندن بلند بلند…آنچنان که انگار در جهانی هستی که هیچ کس جز شما نیست. انگار اینجا فقط ما بودیم و ساز و آوازمون.

چند نفری بلند شدن پایکوبی کنان چند نفری آوازخوان و من هم ایستادم و دست می زدم و می چرخیدم. در همین حین پیرمردی از دور با لباس کامل سفید می آمد و به جمع اضافه شد. موهایی سپید عینکی روی چشم و سازی بر دست.

نامش خالو بود آمد و ما را با زدن و خواندنش کجا برد.

آنچنان زیبا می زد و می خواند که زمزمه آوازش هنوز در گوش من هست. نام آهنگ محلی که می خواند، حور جزیره بود. همه با هم دست می زدیم و می خواندیم.

غرق شده بودم در لحظه!

منی که هر لحظه پر از آشوب و اضطراب بودم، انگار پرت شده بودم جایی که هیچ چیز مهم نبود، جز همان لحظه، همان حال، همان آدم ها، همان حس ها، همان که بود و لاغیر…

لحظاتی اصلا نبودم! انگار روحم پر گرفته بود و جسمم روی زمین بود. حدودا تا پاسی از شب به ساز، آواز و پایکوبی گذشت و بعد برگشتیم به قبیله حامد.

اینجا قبیله قبیله بود و رفتار همه با هم مثل هم قبیله ای.

چون مغازه و سوپرمارکت ها از آنجا فاصله زیادی داشتن و حتما موتور سه چرخه ها باید از خود جزیره اقلام رو می آوردن، باید به آن ها زنگ می زدیم.

در واقع آنتن فقط در یک نقطه از ساحل قیر وجود داشت، آن هم نه همه وقت. از همه مهم تر نهایتا تا 24ساعت اول سفر گوشی روشن بود، چون برق هم نبود.

به معنا آنجا پول بی معنی بود و مایحتاج روزمره به وسیله مبادله کالا با کالا شکل می گرفت. جالب اینکه آدم ها طوری بودن انگار سال هاست آن ها را می شناسی .

می رفتی و چای می گرفتی. می آمدم و قند می گرفتم. از چادری به چادر دیگر به مهمانی می رفتم. همه با هم سلام و احوالپرسی می کردن. انگار اینجا زیستی جریان داشت که هیچ جای جهان نبود.

صبح زود بلند شدم و رفتم برای دیمن غذا آماده کردم و رفتیم باهم لب دریا.

فرحناز داشت ساحل مراقبه می کرد، ما دیشب هم رو تو تاریکی دیده بودیم، اما همدیگه رو شناختیم.

باهم گپ زدیم و فهمیدم چند ماهه تو سفره و یک ماهی هست اینجاست. ازش پرسیدم: چطوری سه ماهه اینجایی؟ پس زندگی؟ عایدی؟ هزینه سفر؟

گفت: ما تو سفر زندگی می کنیم. اینجا هرچه بخوریم برامون هست و نیازی به پول نیست.

متعجب شدم گفتم: یعنی چی ؟چطوری؟

گفت: زندگی می کنیم.

تو فکر رفتم. برام اولش عجیب بود، اما چند روز که گذشت حرفش رو به معنا درک کردم.

با هامون، حامد و بچه ها داشتیم می رفتیم اون سمت جزیره که ازش پرسیدم: حامد چطوریه؟ جریان بچه هایی که چند ماهه اینجان چیه؟ چطوری گذران زندگی می کنن؟ چجوری این همه وقت به دور از خونشونن؟ چیزایی که می خوان، چی؟

گفت: شهرزاد اینجا هنگامه ،هنگام باش.

هر آن چه هست رو زندگی می کنیم و هر چیزی که بخواهیم هست. باز سکوت کردم و آغاز کردیم به قدم زدن….

هر صبح با طلوع آفتاب آغاز می شد و هر غروب ساحل و هر غذا روی آتیش و هر شب به قبیله های مختلف دعوت می شدیم و هر شب ستاره ها رو می دیدیم.

بعد از گذشت دو سه روز تمام مغزم خالی بود، از همه چی، حتی سوال!

فقط بودم. ساکن در این جهان آرام …

آن چه می خواستیم بود، فقط کافی بود هنگام باشیم.

یادم می آید شبی دلم بستنی خواست و بلند گفتم: بچه ها من دلم بستنی یخی می خواد.

یکی از اون ور گفت: می رسه!

این دیالوگ رو بارها شنیده بودم. می رسه…

مجتبی از بچه های چادر بغل که به شهر رفته بود، برگشت و برای تمام بچه ها بستنی یخی گرفته بود.

فهمیدم معنی خواستن را.

معنی زندگی را .

ومعنی حضور لحظه را.

بستنی که اومد، همه به هم نگاه کردیم و خنده کنان گفتیم: رسید!

این جا انگار باوری بود از بودن، خواستن و زندگی.

به جرات می تونم بگم شهرزادی که اونجا بود، به مراتب زنده تر بود و زیباتر. یعنی تمام آدم های که از قبل می شناختیم، حتی اونجا بیشتر قشنگ بودن.

انگار همه خودشان بودن، آن خودی که هیچ جا نیست جز در عمیق ترین لایه ها.

آن جا هنگام بود…هنگام شدیم. هنگام نماندیم اما…